Hiç

Damağında yayılıyor soluduğu zehir
Kelimeler takılıyor o keskin sızıya
Söyleyebildikleri bir bir dökülüyor dudaklarından
Dökülenler dağınık, düzensiz
Yutkunuyor söyleyemediklerini

Kan ağlıyor içine attıkları
İçine attıkça üst üste biniyor acılar
Her bir keder kendinden eksiltiyor bir parçayı
Hiçlik dolduruyor içindeki boşluğu
Ve aynı hiçliğe uyanıyor her sabah
Yaşam dediği koca boşluğa.

Photo by I.am_nah on Unsplash